Zodra het stopt met waaien
Strijken we onze kleding glad
Op onze gezichten dragen we niets anders dan een brede lach
Onze schouders bedekt
Met de armen van vrienden
Op de achtergrond
Een symfonie van klinkende glazen
Vermengd met de melodie van onze favoriete muziek
En terwijl we dansen
Zullen we nooit vergeten
W.B.
Daar is hij dan.
De stip aan de horizon.
Een klein stipje weliswaar,
maar het is een stip.
Die voor velen zo welkom was.
En voor sommigen nog te ver weg zal blijken.
De laatste dag van een normaal leven lijkt al lang geleden,
al is de herinnering nog zo vers als een net gebakken brood.
Het gemis van, en verlangen naar,
groeit meer elke dag.
Koekjes en koffie,
bij oma.
De geur van bier,
plakkend aan de bar.
Die arm om je heen,
van een vriend.
Maar dat kleine stipje,
is ook hoop…
W.B.
De zon schijnt.
Mensen tuinieren of wandelen.
De geur van azijn tegen het onkruid,
geeft me het gevoel alsof het een normale lentedag is.
Tot ik in de supermarkt kom.
Gele strepen op de vloer maken de situatie pijnlijk duidelijk.
Het marktplein is leeg.
De terrassen ook.
Van een eens zo bruisende samenleving is niets meer over.
Een omhelzing,
is nu een grote bedreiging.
Een festival,
is niets meer dan een herinnering.
Een biertje op het terras,
leek altijd zo vanzelfsprekend.
’ s Morgens wakker worden,
in de hoop dat dit alles slechts een nare droom was.
En wanneer dit voorbij is weet niemand.
Maar dit gaat voorbij.
Met gepaste afstand,
Blijven we doorgaan.
Met gepaste afstand,
Ervaren we ook nog mooie momenten.
En met gepaste afstand,
blijven we van onze dierbaren houden.
Maar zolang de zon nog op komt,
is er hoop.
W.B.
Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema door Anders Norén