Ik ben niet verdwaald
Ik wil gewoon ver
dwalen
Categorie: Gedichten Pagina 1 van 2
Zoals een vogel
in de lucht
Met zijn vleugels glijdend
Over de zachte wind
Vrij om te gaan
Zonder angst
Nieuwe inzichten
Leven ervaren
Vrij om terug te keren
Thuis
Leven
Vieren
Connectie
Voelen
Liefde
Ervaren
Zonder
Restricties
Hang naar het verleden…
En toekomst?!
Zodra het stopt met waaien
Strijken we onze kleding glad
Op onze gezichten dragen we niets anders dan een brede lach
Onze schouders bedekt
Met de armen van vrienden
Op de achtergrond
Een symfonie van klinkende glazen
Vermengd met de melodie van onze favoriete muziek
En terwijl we dansen
Zullen we nooit vergeten
W.B.
Daar is hij dan.
De stip aan de horizon.
Een klein stipje weliswaar,
maar het is een stip.
Die voor velen zo welkom was.
En voor sommigen nog te ver weg zal blijken.
De laatste dag van een normaal leven lijkt al lang geleden,
al is de herinnering nog zo vers als een net gebakken brood.
Het gemis van, en verlangen naar,
groeit meer elke dag.
Koekjes en koffie,
bij oma.
De geur van bier,
plakkend aan de bar.
Die arm om je heen,
van een vriend.
Maar dat kleine stipje,
is ook hoop…
W.B.
De zon schijnt.
Mensen tuinieren of wandelen.
De geur van azijn tegen het onkruid,
geeft me het gevoel alsof het een normale lentedag is.
Tot ik in de supermarkt kom.
Gele strepen op de vloer maken de situatie pijnlijk duidelijk.
Het marktplein is leeg.
De terrassen ook.
Van een eens zo bruisende samenleving is niets meer over.
Een omhelzing,
is nu een grote bedreiging.
Een festival,
is niets meer dan een herinnering.
Een biertje op het terras,
leek altijd zo vanzelfsprekend.
’ s Morgens wakker worden,
in de hoop dat dit alles slechts een nare droom was.
En wanneer dit voorbij is weet niemand.
Maar dit gaat voorbij.
Met gepaste afstand,
Blijven we doorgaan.
Met gepaste afstand,
Ervaren we ook nog mooie momenten.
En met gepaste afstand,
blijven we van onze dierbaren houden.
Maar zolang de zon nog op komt,
is er hoop.
W.B.
Een voor een,
scheurt ze de zwarte bladzijden uit het boek.
Ze maakt er proppen van,
welke ze in het haardvuur gooit.
Langzaam veranderen de bladzijden in een hoopje as.
Net zoals de herinneringen vervagen in haar geheugen.
Sommige asdeeltjes stijgen op,
om haar te blijven volgen.
Maar ze zullen nooit meer een zwarte bladzijde worden..
Als de avond valt
Landt hij langzaam op een zacht bedje
Alles is stiller
Donkerder
Mysterieus
Soms bijna eng
Als jij er bent
Duurt de avond niet lang
Veel te kort zelfs
En hoeft het eigenlijk nog lang geen ochtend te worden
Maar als jij er niet bent
Duurt de avond eindeloos lang
En kan ik niet wachten tot het licht is
Zodat daarna de avond weer langzaam op zijn zachte bedje kan vallen
En ik in jouw armen
Alles wat ooit was
Was op het moment van zijn
Is
Iets wat is
Wordt ooit was
Iets wat was
Is niet
Maar iets wat nog niet is
Is nog geen was
Dat je dan heel graag bij iemand.
Samen met iemand.
Vasthouden.
En nooit meer loslaten.
Altijd samen.
En zelfs voor altijd is niet lang genoeg..
W.B.